شتاب زندگیم رو به تعدیله. تازه می فهمم خودم رو بی دلیل در چه تنگناهایی قرار می دادم . موقعیت های سختی رو می آفریدم که می شه گفت نصف سختی هاش پرداخته ذهن خودم بود. احساس می کنم میشه راحت تر زندگی کرد و اتفاق خاصی هم نمی افته . حتی شاید چشمها مجال بیشتری پیدا می کنن که فرصت های زندگی رو شکار کنن. چشمامو بسته بودم داشتم می رفتم جلو اما نمی دونستم به کجا. ! فکر می کردم هر تخطی از این مسیر مستقیم نتیجه اش سقوطه . چرا مغزم داشت منجمد می شد؟
فقط 1 امید دیگه باقی مونده . چه مثبت و چه منفی بعدش اگه غلط نکنم روزگار روشن تری در راهه . چون تکلیفمون با خودمون روشنه .