روزانه ۱۱۱

دیشب بعد مدتها دوباره طعم سخت زخم زبون اون روزها رو چشیدم. الان خیلی عاقل تر از اون روزهام . اگرچه واکنشم تند نبود و می تونستم بحث راه بندازم ولی ملاحظه کاری هم نکردم و از نشون دادن دلخوریم خودداری نکردم . نکته مثبت دیگه این بود که بابتش با سروشی هم جار و جنجال نکردم و عذرخواهی بی دلیلش رو با خنده جواب دادم و ته دلم قبول داشتم که اون مقصر نیست. نکته مثبت بعدی این بود که علیرغم دلگیری فوق العاده یادم نرفته بود این مسئله در برابر مسائل بااهمیت زندگیم خیلی کم رنگه و نباید بیش از ارزش واقعی اش براش انرژی گذاشت. نکته مثبت دیگه این بود که برای یه لحظه از ذهنم گذشت که شاید اون هم برای این رفتارش دلیلی داشته که من ازش بی اطلاعم ولی از نظر خودش توجیه داره .  

خلاصه احساس کردم قدرت تحملم بالا رفته. بزنم به تخته.  

پی نوشت :‌ خدا جون پشت و پناه همه بی پناها باش