روزانه ۶

  سلااااام .

یعنی هرروز بیشتر می فهمم که آدم ۷ تا جون هم بیشتر داره . فعالیت های محیر العقول جالبی در این مدت از من سر زده که واقعا به عقب که نگاه می کنم خودم هم باورم نمی شه . هردومون ( من و سروشی ) تبدیل به دو جنازه متحرک شدیم این روزها . . . این روزها اتفاقات زیادی افتاد . اگر چیزی ننوشتم فقط و فقط برای این بوده که در حال دوندگی بودم . مامان جونم اومد تهران و کارای خونه رو تا مقادیر زیادی پیش بردیم . حوادث دارن از من جلو می زنن. قراره بیست و دوم عروسی بگیریم .  و من هنوز گیج و ویجم . استرس و فشار جسمی زیادی به هردومون داره وارد می شه . اما خدا کمکمون کرده که این فشارها از توجه ما به هم کم نکنه . این همیشه توی زندگی تهدید منه . همیشه به خودم یادآوری می کنم با وجود ۵-۶ سال دوستی توی شرایط سخت و ناخوشی و . . .  باز هم اتفاقات یه زندگی مشترکه که عشق رو محک می زنه . سروش واقعا بهم ثابت کرده که مرد روزهای سخته . من واسه خودم یه کمی نگرانم که هنوز بچگی توی وجودم هست و گاهی قاطی می کنم .

زندگی مشترک با کسی که دوسش داری بی نهایت لذت بخشه . با شکل گرفتن خونه بیشتر مزه اش رو حس می کنم . خدایا هوامو داشته باش که زن کاملی واسه سروشم باشم .

دیشب پدر سروش اومدن خونمون لوسترامونو نصب بکنن. در شرایطی ما دو تا در حالت نیمه غش بودیم . ولی ناچار شدیم همکاری کنیم . سروش هم توی خستگی حواسش نبوده و زیر پاشو نمی بینه و پاش به سیم دریل گیر می کنه و دریل از بالای یخچال می افته روی پاش . الهی قربونش بشم فکر کنم دردش وحشتناک بوده . خلاصه دیشب میره بیمارستان و عکس می گیره . خداروشکر نشکسته . اما ورم کرده این هوا .. . .  دیشب دیروقت که از بیمارستان برگشتن من خونشون خوابیده بودم . سروش هم به خاطر مسائل خونه تکونی و بدون فرش موندن اتاق رفتش توی یه اتاق دیگه خوابید . صبح که رفتم صداش کنم اینقد پشت هم ماچش کردم . اونم خوابش عمیق عمیق بود .هی باهاش حرف می زدم و صورت و گردنش رو که زیر پتو داغ داغ شده بود ماچ می کردم .سروشی هوشیار کامل نبود ولی جنان لبخند دوست داشتنی زده بود و معلوم بود وجودش آرامش می گیره از این حمایت عاشقانه .

خدایا پشت و پناه همه کسایی باش که می خوان عاشقانه زندگی کنن .